Zonnekindje

Berust in onrust leg ik mij neer
in een veld vol verwelkte bloemen van het verleden
kijk ik uit op oneindig, naar de strakblauwe hemel
maar waar ik niet aan ontkom
zijn de vlekken in mijn ogen door de helder felle zon
schijnt een licht op de onweersbui in mijn hoofd
donker en grauw als het daar kan zijn
maar hier in het gras tussen het gezonde onkruid wat langzaam uit de grond ontwaakt en ontbloeit
verdwijnt die bui als sneeuw voor de zon
want ik kan mijn stralende zelf weer zijn