Jij bent een fysiek gemis.
Ik mis de kusjes die ik gaf op jouw kruintje, terwijl jij verstopt en geborgen lag te sluimeren in mijn schoot. De warmte onder de dekens, als ik jou volledig probeerde te omarmen in al jouw logge zijn. De kusjes in je nek. Jouw geur, de vorm van je neus en oren. Ik mis het volume van jouw armen, waar ik in kon verdwijnen of welke ik stevig kon vastpakken als steun en toeverlaat. De omhelzing van jouw middel waarin mijn gezicht in jouw borst verdwaalde. Wanneer jij je hand met kracht in de mijne sloeg en we samen de wereld tegemoet konden marcheren. Samen kroelen en verstrengeld raken in een slaapzak, de kou tot aan ons tenen. De bijna verstikkende houding waarin jij mij vast klemde met jouw lijf wanneer ik gewillig onder jou lag. Jouw licht ruwe vingers. Hoe zacht de huid op je rug was en hoe graag ik daar met mijn vingers langs gleed of greep. De zondagse sloomheid samen op de bank, waarin jij initieerde stiekem te spelen met mijn bovenbeen. De geiligheid die jij kon uitstralen, de stoute blik in je ogen. Hoe je me vast hield. En die enige paar keren dat je mij als klein verfrommeld wezen in je armen nam.
Fysiek is het gemis, wat ik alleen had met jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten