Lieve Lanky

Sta ik hier aan het kanaal, met mijn net nieuw roze emmertje aan de hand.
Je ligt vredig geborgen in het roze licht wat zachtjes door het plastic schemert.

Bijzonder... realiseer ik me per toeval, mijn eerste goudvis Lorenzo is ook gestorven in het roze.

Je vinnen liggen als lustige lokken zeemeerminhaar verslagen om je grouwe schubben heen.
Wat wild levenslustig was je altijd geweest.

Zeven is een geluksgetal.
Zeven hele jaren was jij mijn huisgenoot en toevertrouwen, mijn trouwe vinvoeter.
Net als God zei op de zevende dag, zei jij ook na zeven jaar, het is goed zo, vandaag is mijn rustdag.

Sta ik hier dan aan het kanaal, stil te staan bij wat er allemaal gebeuren kan in zeven jaar.
Wat wij samen allemaal hebben meegemaakt.
Verhuizen, verhalen, verliefdheid, verlies. 

Ik hoop dat jij en Lorenzo elkaar vinden in het Atlantis van het hiernamaals.
Nu woon ik echt ineens voor het eerst heel erg op mijzelf en alleen.
Wat heb ik ineens zin om te zwemmen. 

Daar lig jij dan, op de bodem van mijn emmertje aan mijn hand. Het is net alsof ik je hand vast houdt.
Ik vind het moeilijk om afscheid van je te nemen.
Mijn ogen baden comfortabel in licht prikkelende tranen van geluk.
Mijn lucky lanky seven.

Misschien had ik je eerst in champagne moeten dopen voordat ik je liet gaan.
Of had dat iets te chic geweest for your liking? Je was tenslotte geen dure vis.
We hebben het daar helaas nooit over kunnen hebben.

Ik werp een blik op jou, dood op die roze plastic bodem, en word gevangen door jouw levenloosheid.
Maar jouw blik staat op oneindig, starend naar de sterren en daar voorbij.
Je was altijd al een groot denker in mijn ogen.

Daar sta ik dan, met mijn lege roze emmertje aan de hand.
De hemel kleurt roze oranje en donkerblauw. Zouden dat jouw lievelingskleuren zijn?
Bij het vertrekken van de zon, een knal oranje ondergang, voor de laatste uitvaart van mijn goudvis.
Terwijl ik jou poëtisch naar de diepte en donkerblauwe bodem van het kanaal zie zinken.

Daar ga jij dan...
Voor altijd uit de vissenkom naast de tv.
Voor altijd in de gedachte van mijn hersenpan.

Dit moet wel het aanbreken van een nieuw tijdperk zijn.

Het is twee dagen voor de zomer...
Ik schrijf thuis per ongeluk onverwacht de laatste bladzijde van mijn dagboek.
En ik denk, het heeft zo moeten zijn.
Ik hoop dat jij dat ook altijd zo bedacht hebt.

Lieve Lanky Bahama,
Vaar wel.

p.s.
Dit was je uitvaart liedje: Boney M. - Bahama Mama